Begin dit jaar werden er mensen gevraagd voor een project om mee te gaan naar Roemenië in April. Namens onze school (school voor de kunsten) moesten er foto’s gemaakt worden en een documentaire. Mijn hand ging als een van de eersten omhoog en al snel volgden de selecties. Wat heb ik een gesprekken gehad en wat heb ik vaak mijn motivatie moeten toelichten aan verschillende mensen, maar uiteindelijk werd ik op een avond gebeld met de mededeling dat ik samen met een 4e jaars uit was gekozen om de foto’s en een documentaire te maken. Verschillende bijeenkomsten volgden en ik telde de dagen af tot het moment daar was en wij in de bus naar Duitsland vertrokken om vervolgens daar op het vliegtuig naar Roemenië te stappen.
De eerste dagen waren erg wennen en ik moest veel indrukken verwerken. De cultuur, armoede en het land wat een verschil met Nederland. Dat ik alles met Nederland ging vergelijken had ik al snel uit mijn hoofd gezet. Ik wist niet dat er zoveel armoede kon zijn binnen de Europese unie. Vanaf dag een trok ik al veel met de kinderen op uit het dropje waar het huiswerkverblijf gebouwd werd. Iedere dag stonden ze weer als ‘’trouwe toeschouwers’’ langs de rode linten van de bouwplaats en iedere dag waren zij weer blij met onze komst. Ik begon al snel te wennen aan alles wat zo anders was en ik kon mijn draai er goed in vinden. Stichting Actie Roemenië gaf iedereen de kans om een keer mee te gaan om pakketten uit te delen aan de sponsor gezinnen. Een hele bijzondere ervaring voor iedereen. De bouw verliep ondertussen goed met hier en daar wat cultuur verschillen die dan uitmonden in discussies, maar het kwam altijd weer goed en iedereen was het uiteindelijk overal wel weer mee eens.
In mijn reis naar Roemenië ben ik erg gehecht geraakt aan het meisje Andreea en haar zusjes Isabella en Roxanna. Iedere dag was ik weer blij ze te zien en iedere dag praatten we over van alles Niet dat ik heel goed Roemeens kon maar met handen en voeten kwamen wij een heel eind. Ik kwam een aantal keren bij hun thuis en het raakte mij heel diep hoe zij daar met het hele gezin wonen. Ik heb mijn ‘’reisgeld’’ deels uitgegeven aan voedsel voor dit gezin en nu ik terug in Nederland ben, ben ik haar gezin gaan sponsoren. Ik denk nog vaak even terug aan haar.
Iedere dag maakte ik foto’s van de voor mij bijzondere gebeurtenissen en de voortgang van de bouw. Ik legde ook alles vast op film, zodat dit later in de documentaire gebruikt kon worden. In Nederland hadden wij afgesproken dat ik een blog bij ging houden voor de achterblijvers, zodat die onze dagen ook konden volgen. Dit is de link naar dat blog:
Melina en Andreea