Nadat ik in 2014 mijn werk kwijt raakte wilde ik mij toch nuttig blijven maken. De muren kwamen op mij af inmiddels. Ik nam in 2015, na wat aarzelen, contact op met Kwartier zorg en welzijn. Na een plezierig gesprek kwam zij met de optie om voor Stichting Actie Roemenië te gaan werken, omdat zij alle doelen die ik aangaf bewerkstelligden. Het is zeer gevarieerd werk dus nooit saai. Het varieert van kleding uitzoeken, voedselacties houden in winkels, markten staan tot gezellig kniepertjes bakken met een groep etc. Helaas ligt veel van deze dingen op dit moment stil ivm corona wat erg spijtig is. Gelukkig kunnen we nog via internet dingen proberen en zijn we daar op dit moment druk mee bezig, zoals sponsoren zoeken, bedrijven, scholen benaderen ect. In 2018 ben ik zelf in Roemenië geweest om daar te helpen, je hebt wel een beeld van de armoede daar maar dat is gevormd aan de hand van foto’s en verhalen, maar dat haalt het niet bij het zien van de realiteit.

Dat maakt het werken als vrijwilliger nog veel bijzonderder.  We proberen met onze vrijwilligers, en hopelijk in de toekomst met nog meer vrijwilligers, de vicieuze cirkels te doorbreken, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Het lijkt een druppel op een hete plaat, maar je kunt het misschien beter zien als een steen die het water raakt en steeds meer kringen gaat vormen. Langzaam maar zeker. Daarom is het werk als vrijwilliger ook zo belangrijk.

Zo hopen we nog vele mensen te bereiken die ons daar in kunnen ondersteunen (om ook een rimpeltje in het water te zijn). Ik hoor vaak de reactie: en Nederland dan? 

Klopt daar leven ook veel mensen onder de armoede grens. Maar hier heb je nog een goed dak boven je hoofd, stromend water, verwarming, voedselbanken, kledingbanken, speelgoedbanken, sociale media die dingen gratis weggeven van maaltijden en nee het is niet voldoende ben ik met hun eens, maar dat staat in schril contrast met wat er in Roemenie afspeelt. Daar breken ze s’winters deels hun huis af om het warm te houden en mogen ze blij zijn als ze  één keer per dag eten hebben of genoeg kleding te hebben om aan te trekken (kinderen lopen s’winters op blote voetjes buiten). Ik ben blij om een vrijwilliger te zijn en anderen te kunnen helpen.

 

Het was een mooie maar tevens een emotionele/ enerverende reis met veel indrukken.
Ik had al veel gehoord en foto’s gezien over de armoede in Roemenie, maar als
je het zelf ziet komt het pas echt hard binnen en wordt je met je neus op de feiten gedrukt.
Nee, in nederland hebben we het nog niet zo slecht, ja er heerst veel armoede in nederland,
maar dat staat in geen vergelijking tot de armoede hier. In Nederland is er overal hulp voor,
voedselbank, kledingbank, speelgoedbank en voor sport en ontwikkeling steun om hier aan mee te
kunnen doen. Tevens wonen wij in een huis zonder lekkage, overal verwarming, schoon water om
mee te koken en wassen. nee we mogen in Nederland nog niet echt klagen. Ik bagataliseer de
armoede in Nederland niet ook hier is erg zorgelijk. gelukkig zijn de kinderen hier beschermd,
daar lopen letterlijk kinderen met kinderen. zodra de meisjes vrouw zijn worden ze meestal al
uitgehuwelijkd en krijgen ze met hun 12de al kinderen. De scholen worden daardoor niet afgemaakt.
Tevens worden veel van deze kinderen niet aangemeld, waarom ze geen kinderbijslag ontvangen.
Als ze geen werk hebben wordt de situatie erg nijpend voor deze gezinnen. Sinds Roemenie bij de EU
aangesloten zijn zijn de prijzen van eten en andere produkten verdrievoudigd en staan niet in
verhouding tot de lonen. wel worden de wegen geasfalteerd, maar deze worden zeer slecht onderhouden
en houden veelal voor de kleine dorpjes op. dus in de dorpjes blijven de wegen slecht en onverhard.
Het wordt langzamerhand wel beter in Roemenie maar dit zie het meeste terug in de grote steden.
Men is nu bezig met de aanleg van waterleidig en riool. Dit gaat heel langzaam ivm hoogte verschillen.
Helaas is het in Tichindeal fout gegaan en mogen ze weer geheel overnieuw beginnen. Het gaat dus nog
ongeveer twee jaar duren voor het klaar is. Dus tot die tijd maar op een campingtoilet en wassen met
gekookt water en speciale washandjes. Luxe ten over. Ook de electriciteit is niet zoals hier, er is
daar geen constante toevoer van electiciteit. In Nederland duurt koken over het algemeen een half uur,
daar mag je blij zijn dat het eten na anderhalf uur klaar is. Samen met Joke, Trieneke en Adi naar de
heuvel in Tichindeal geweest en daar voedselpakketten en wipstoeltje/ maxicosie uitgedeeld.
We zijn ook naar Hosman en Fofeldea geweest om voedselpakketten uit te delen. Sommige
gezinnen staan al langs de weg te wachten tot wij kwamen. Toch moesten ze wel lang wachte
omdat we eerst naar andere gezinnen gingen. de kinderen volgen je door het hele dorp heen.
De gezinnen zijn hier zo dankbaar voor dat als je niet uitkijkt ze hun laatste eten nog
aan je geven. gelukkig heb ik dat niet hoeven meemaken ik zou me schamen als ik van hun
iets zou moeten aannemen. Bij een gezin doken de kinderen gelijk naar het blik met knakworsten
die daarna gelijk open gemaakt werd en uitgedeeld door de moeder. tevens hebben we nog een oudere
man blij gemaakt met een rollator en een gehandicapte man met krukken. Het is fijn om de gelukkige
gezichten te zien. We zijn ook naar een klooster geweest in Coszia, het is net of je terug gaat in
de tijd totdat je een van de monniken met een mobiele telefoon ziet bellen. Ik ga volgend jaar er
zeker weer heen. Het maakt mijn werk nu veel waardervoller is geworden dan het al was.

Begin dit jaar werden er mensen gevraagd voor een project om mee te gaan naar Roemenië in April. Namens onze school (school voor de kunsten) moesten er foto’s gemaakt worden en een documentaire. Mijn hand ging als een van de eersten omhoog en al snel volgden de selecties. Wat heb ik een gesprekken gehad en wat heb ik vaak mijn motivatie moeten toelichten aan verschillende mensen, maar uiteindelijk werd ik op een avond gebeld met de mededeling dat ik samen met een 4^e jaars uit was gekozen om de foto’s en een documentaire te maken.  Verschillende bijeenkomsten volgden en ik telde de dagen af tot het moment daar was en wij in de bus naar Duitsland vertrokken om vervolgens daar op het vliegtuig naar Roemenië te stappen.

De eerste dagen waren erg wennen en ik moest veel indrukken verwerken. De cultuur, armoede en het land wat een verschil met Nederland. Dat ik alles met Nederland ging vergelijken had ik al snel uit mijn hoofd gezet. Ik wist niet dat er zoveel armoede kon zijn binnen de Europese unie. Vanaf dag een trok ik al veel met de kinderen op uit het dropje waar het huiswerkverblijf gebouwd werd. Iedere dag stonden ze weer als ‘’trouwe toeschouwers’’ langs de rode linten van de bouwplaats en iedere dag waren zij weer blij met onze komst. Ik begon al snel te wennen aan alles wat zo anders was en ik kon mijn draai er goed in vinden. Stichting Actie Roemenië gaf iedereen de kans om een keer mee te gaan om pakketten uit te delen aan de sponsor gezinnen. Een hele bijzondere ervaring voor iedereen. De bouw verliep ondertussen goed met hier en daar wat cultuur verschillen die dan uitmonden in discussies, maar het kwam altijd weer goed en iedereen was het uiteindelijk overal wel weer mee eens.

In mijn reis naar Roemenië ben ik erg gehecht geraakt aan het meisje Andreea en haar zusjes Isabella en Roxanna. Iedere dag was ik weer blij ze te zien en iedere dag praatten we over van alles Niet dat ik heel goed Roemeens kon maar met handen en voeten kwamen wij een heel eind. Ik kwam een aantal keren bij hun thuis en het raakte mij heel diep hoe zij daar met het hele gezin wonen. Ik heb mijn ‘’reisgeld’’ deels uitgegeven aan voedsel voor dit gezin en nu ik terug in Nederland ben, ben ik haar gezin gaan sponsoren. Ik denk nog vaak even terug aan haar.

Iedere dag maakte ik foto’s van de voor mij bijzondere gebeurtenissen en de voortgang van de bouw. Ik legde ook alles vast op film, zodat dit later in de documentaire gebruikt kon worden. In Nederland hadden wij afgesproken dat ik een blog bij ging houden voor de achterblijvers, zodat die onze dagen ook konden volgen. Dit is de link naar dat blog:

 www.leerlingenroemenie.tk

Melina en Andreea