Tijdens onze reis in 1998 kwamen we in Bistrita, een stad in het noorden van Roemenie, in contact met een aantal ouders van gehandicapte jongeren. Zij gaven aan dat er in hun omgeving praktisch geen instanties waren waar hun kinderen gebruik van konden maken en ze wilden niet dat hun kinderen uiteindelijk opgenomen moesten worden in een tehuis van de staat, waar de omstandigheden mensonterend zijn. Of dat ze later uitgebuit zouden worden door mensen die goedkope werkkrachten zien in de gehandicapten Ze wilden graag dat de kwaliteit van leven, voor hun kinderen verbeterd zou worden. Daarom wilden ze graag een dagcentrum, zoals wij dat in Nederland kennen. Waar activiteiten geboden worden en vaardigheden worden aangeleerd en indien nodig therapieën gegeven worden. Het ondersteunen van deze ouders bood ons als werkgroep de kans, een bijdrage te leveren aan een structurele verbetering in het leven van de gehandicapten Roemenië

Het echtpaar Dumitrescu, die zelf ook een gehandicapte dochter hebben, waren de voortrekkers in dit project. Zij zetten een plan op papier met de bedoeling om een stichting op te richten. Waar jongeren met een handicap en jongeren die op de een of andere manier waren vastgelopen in de samenleving terecht konden. Deze stichting zou de naam Fundatia Bucurie moeten krijgen wat in het Nederlands stichting Vreugde betekend. Binnen die stichting zou ook een dagopvang moeten komen voor gehandicapte jongeren. Om dit dagcentrum zowel voor jongeren uit Bistrita als uit de omgeving toegankelijk te maken, zou er ook een mogelijkheid moeten komen om 3 tot 6 maanden intern te komen wonen. Daarnaast zou er in de toekomst een speelgroep voor jongere kinderen en een logeeropvang moeten komen. Verder wilden ze graag activiteiten gaan ontwikkelen waarbij ouders alvast op diverse manieren ondersteund zouden worden door Fundatia Bucurie. Op die manier kunnen ouders, die er nog niet aan toe zijn om hun kind naar het dagcentrum te laten gaan, wel kennismaken met het werk van de stichting en hun dagcentrum.

De familie Dumitrescu kreeg het voor elkaar dat de gemeente hun in 1999 een stuk grond toewees, waar het dagcentrum gebouwd kon worden. Met hulp van sponsors uit Zweden, Amerika en Nederland, kon de bouw van het dagcentrum nu ook daadwerkelijk beginnen. Besloten werd om als eerste een multifunctioneel gebouw neer te zetten, waar een kleine groep jongeren dagbesteding zou kunnen krijgen en waar ook de andere activiteiten gestalte kunnen krijgen. Deze keuze lag voor de hand om zo eerst te kunnen zien hoe alles liep. Als het dagcentrum goed zou lopen, zou men overwegen een tweede gebouw neer te zetten, die dan volledig als dagcentrum dienst kon doen. Want het bleef natuurlijk de vraag hoeveel jongeren er daadwerkelijk naar het centrum zouden komen. De ouders willen vaak wel, maar om het echt te doen blijft een grote stap. Vandaar de keus om niet direct een dagcentrum neer te zetten, maar te beginnen met een multifunctioneel gebouw. Als er een tweede gebouw voor dagopvang zou komen, dan kunnen de overige activiteiten in het eerste gebouw blijven en ook zou het eerste gebouw dan gebruikt kunnen worden als logeer/vakantieopvang en als administratie en opslag gebouw.
Zo werd er onder toezicht van Claudiu Dumitrescu, (die eerder zelf werkzaam is geweest als aannemer in de bouw wereld) gestart met de bouw van het eerste gebouw. Vanaf het begin is afgesproken dat het kwalitatief een goed gebouw moest worden en dat het gebouw voorzien moest zijn van voorzieningen als water gas en elektra en dat het op het riool aangesloten moest zijn. Iets wat in Roemenie niet altijd allemaal vanzelfsprekend is. Het werk is grotendeels door de ouders van de gehandicapte jongeren uitgevoerd. Het is natuurlijk erg positief dat de ouders op deze manier betrokken zijn bij alles. Na een feestelijke opening werden in april 2002 uiteindelijk de deuren van het centrum geopend en kon men starten om een zinvolle dagbesteding te bieden aan een groep van vijf verstandelijk en meervoudig gehandicapte jongeren. Ook werd er gestart met de activiteiten voor de vereniging van leden en kwam er later een speelgroep voor jongere gehandicapte kinderen. Die speelgroep gaf ouders de mogelijkheid om met hun kinderen, die het dagcentrum (nog) niet bezochten, naar het centrum te komen. Om zo gebruik te kunnen maken van de faciliteiten en het spel en ontwikkelingsmateriaal van het dagcentrum.

Het dagcentrum draait zo goed dat het uitgebreid moest worden om zo nog 20 jongeren goede dagopvang te kunnen bieden. Van de sponsors uit Zweden kregen ze geld waarmee een gebouw neergezet kon worden met twee groepsruimtes met daar aan vast een douche en toiletruimte. In mei 2003 Is men begonnen met de bouw van dit gebouw. Alle materialen werden bekostigd door de Zweden. Verder heeft onze werkgroep samen met een stichting uit Schoonebeek het geld voor een aangrenzende eetzaal en keuken en een lift naar de eerste etage bij elkaar gebracht.

De ouders van de jongeren die het dagcentrum bezoeken en vrijwilligers vanuit de kerk hebben samen de bouw op zich genomen. Hierdoor duurde de bouw wel veel langer, maar zo konden de kosten voor bouwvakkers uitgespaard worden. In juni 2007 was het gebouw klaar en werd het officieel geopend.

Vanaf het begin is het duidelijk geweest dat dit tweede gebouw eigenlijk uitgebreid zou moeten worden met een keuken met eetzaal en diverse therapie ruimten, maar daarvoor waren de financiële middelen toen niet toereikend. Want op dit moment krijgt het dagcentrum nog eten vanuit de personeelskantine van een grote fabriek maar het ziet er naar uit dat dat in de nabije toekomst niet meer kan. Wat inhoud dat ze in het centrum een goede keuken moeten hebben waar ze maaltijden kunnen bereiden en die ook voldoet aan de normen die door de EU gesteld worden aan het bereiden van een maaltijd binnen een instelling. Tevens was het zo dat de jongeren voor activiteiten als koken/bakken leren tafel dekken enz. maar ook om te eten naar het administratie en opslag gebouw moeten, waar een kleine keuken is. Dit is niet ideaal vooral niet bij slechte weersomstandigheden. Maar ook biedt deze keuken niet voldoende plaats om met z’n allen te kunnen eten en om goede maaltijden te kunnen bereiden. Verder zou het erg fijn zijn als er voor bepaalde activiteiten en therapieën speciale ruimte ingericht zouden zijn zodat die activiteiten niet in de groepsruimten zelf plaats hoeven vinden.

Inmiddels heeft onze werkgroep, in samenwerking met Roemenie groep Schoonebeek het op zich genomen om de kosten van de uitbreiding van het gebouw op zich te nemen, zodat het centrum op een goede en verantwoorde manier kan blijven draaien.

Zomer 2009 was het gebouw klaar en op dit moment draait er 1 groep in het nieuwe gebouw. Zodra de Roemeense overheid het salaris gaat betalen voor het personeel dan kan er een tweede groep gaan draaien. Ondanks dat ze dit voor de bouw wel hadden toegezegd is dit tot op heden niet gebeurd, maar we blijven hiervoor strijden.